Column: Gewiekste sollicitant
Als jurist bij het Dienstencentrum hoor ik vaak werkgevers klagen over de vermeende vooringenomenheid van het recht ten gunste van werknemers, vooral in ontslag- en arbeidsrechtelijke zaken.
Deze perceptie is deels correct: Europese en nationale wetgeving bieden werknemers bescherming, gezien hun vermeende zwakkere positie qua onderhandelingsmacht en economische middelen ten opzichte van werkgevers. Wetten dienen echter om werknemers te beschermen tegen uitbuiting, discriminatie en onrechtvaardige behandeling. Prima natuurlijk, maar dit mag geen vrijbrief voor werknemers zijn die vermeende discriminatie aangrijpen om er een slaatje uit te slaan.
Een recent geval bij het Europese Hof van Justitie werpt licht op deze kwestie. Een werkgever heeft een vacature uitstaan voor stageplaatsen voor afgestudeerden in economie en recht. Kandidaten moeten aan bepaalde criteria voldoen, zoals korter dan een jaar geleden zijn afgestudeerd en bijvoorbeeld als werkstudent praktijkervaring hebben opgedaan. Een oudere heer K., solliciteert, benadrukt zijn extra kwalificaties onder andere als voormalig leidinggevende en wordt afgewezen omdat hij niet aan alle criteria voldoet.
Schadevergoeding
Hij neemt daar geen genoegen mee omdat hij zich gediscrimineerd voelt op grond van zijn leeftijd. Hij eist hiervoor € 14.000,- schadevergoeding. Later voegt hij daar nog € 3.500,- extra aan toe wegens vermeende genderdiscriminatie, aangezien alleen vrouwen werden aangenomen, terwijl ongeveer evenveel vrouwen als mannen hadden gesolliciteerd.
De werkgever nodigt K. uit voor een gesprek om de afwijzing te bespreken, maar K. weigert en eist eerst betaling van de schadevergoeding. Uit alles blijkt dat het hem niet om de baan, maar om geld te doen is. De werkgever betaalt niets, waarop K. naar de rechter stapt. De rechter concludeert dat het K. niet ging om het werkelijk bemachtigen van de stageplaats, maar om een schadevergoeding.
‘De uitspraak duurde 7 jaar’
In zo’n geval bieden anti-discriminatieregels geen bescherming. Iemand die niet daadwerkelijk de betreffende baan wil waarnaar hij solliciteert, kan niet als ‘slachtoffer’ of ‘schadeleider’ van discriminatie worden beschouwd.
Deze uitspraak, hoewel rechtvaardig, duurde maar liefst 7 jaar (tussen plaatsing van de vacature en het uiteindelijke vonnis) en vereiste een behoorlijke dosis doorzettingsvermogen, wilskracht en geduld van K.. Hopelijk heeft hij die eigenschappen op enig moment positief kunnen inzetten in een baan.
Margreeth Colenbrander is juridisch adviseur Dienstencentrum.
Deze column verscheen eerder in PRINTmatters magazine. Het magazine ook ontvangen?
